Teisseyre Jerzy Henryk
\
\
Teisseyre Jerzy Henryk
Polski konstruktor lotniczy.
Urodził się w 1902 r.
W latach 1918-20 odbywał służbę w Wojsku Polskim. Po demobilizacji (w stopniu kaprala) kontynuował naukę w VIII. Gimanzjum Realnym, gdzie w 1921 r. zdał maturę.
W 1921 r. rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Już jako student pracował w poznańskiej firmie lotniczej WWS "Samolot". Uczelnię ukończył w 1926 r. uzyskując dyplom inżyniera.
W tym samym roku wyjechał do Francji, gdzie m.in. pracował jako robotnik we francuskich fabrykach silników lotniczych. Oprócz tego do czerwca 1928 r. uczył się na wieczorowych studiach z aerodynamiki i mechaniki lotów na Sorbonie.
W lipcu 1928 r. powrócił do Polski, i rozpoczął pracę na stanowisku samodzielnego konstruktora w ZMPiL w Lublinie.
Tam w latach 1929-30 opracował samolot LKL-2bis. Dużo pracował z inż.Rudlickim, przy obliczeniach w ramach projektów:
Począwszy od lipca 1930 r. rozpoczął pracę w PWS, jako kierownik zespołu obliczeniowego w biurze konstrukcyjnym.
Pracował przy projektach:
- PWS-11
- PWS-12bis
- PWS-6
- PWS-20bis
- PWS-21
- PWS-24
Zaangażował się poważniej przy projekcie PWS-54, biorąc udział w większości prac obliczeniowych i podczas badań w tunelu aerodynamicznym.
W lipcu 1933 r. został służbowo przeniesiony na stanowisko zastępcy kierownika zespołu konstrukcyjnego w PZL. Jego zadaniem był udział w modyfikacji projektu PZL-30 na wersję znaną jako LWS-6 Żubr.
Dalej współpracował z inż.Rudlickim, wykonując prace pomocnicze przy projekcie R-XX.
W 1935 r. przeszedł do LWS, gdzie pracował na etacie szefa biura kostrukcyjnego.
Opracował tam następujące samoloty:
- LWS-2
- LWS-3 Mewa
- LWS-7 (pozostał tylko jako projekt)
Po wybuchu II wojny światowej, przedostał się do Francji, szlakiem wiodącym przez Rumunię.
W okresie luty - czerwiec 1940 pracował w zakładach Dewoitine, przy organizaji produkcji.
Po kapitulacji Francji udał się do Angli, gdzie dostał przydział do służb technicznych w stopniu podporucznika.
W lutym 1941 r. udał się do Turcji. Od maja 1941 r. został szefem biura konstrukcyjnego w THKUF w Etimestgut. Dodatkowo pracował jako wykładowca na politechnice w Stambule.
Pracując w Turcji, opracował następujące typy:
- THK-2
- THK-5
- THK-5A(10)
- THK-11 (projektu nie ukończył, z powodu powrotu do kraju)
Po powrocie do Polski, od kwietnia 1947 r. pracował w PZL Wrocław "Fasil". Był tam na stanowiskach: szefa produkcji, a nastepnie jako kierownik grupy konstrukcyjnej Warszawskiego Centralnego Studium Samolotów.
W tym samym czasie prowadził wykłady na Politechnice Wrocławskiej.
Jego ostatnim projektem było dostosowanie w grudniu 1949 r. samolotu Piper Cub do wersji pływakowej.
W tym samym miesiącu został mianowany na dziekana Wydziału Lotniczego na Politechnice Wrocławskiej. W roku 1955 nadano mu tytuł docenta, a dwa lata później tytuł profesora nadzwyczajnego.
W 1962 r. obronił pracę doktorską. Od lipca 1964 r. prowadził przez dwa lata wykłady w Ghanie, na Uniwersytecie Technicznym w Komasi. Po powrocie w 1966 r. został kierownikiem Zakładu Pojazdów Samochodowych na Politechnice Wrocławskiej.
W 1968 roku został mianowany na profesora zwyczajnego. Od 1973 r. przeszedł na emeryturę.
Zmarł w 1988 r.
Źródła:
-
Tadeusz CHWAŁCZYK, Andrzej GLASS, Biblioteczka Skrzydlatej Polski "Samoloty PWS", WKiŁ, Warszawa 1990
-
Stanisław P. PRAUSS, "Z Zakopanego do Stag Lane", Ossolineum, Wrocław 1996
|
