Stec Stefan

Polski pilot wojskowy latający podczas I WŚ w lotnictwie austryjackim.

Na swoim koncie miał 7 zestrzeleń, lecz źródła zachodnie potwierdzają tylko trzy z nich.

Od stycznia 1916 roku latała jako obserwator (odznaka polowa obserwatora 112/1916) we Flik 3. Pierwsze zwycięstwo powietrzne uzyskał (jako obserwator) 2 września 1917 roku koło wsi Monasterzyska (front wschodni) zestrzeliwując samolot myśliwski Nieuport. Leciał wówczas na samolocie Hansa-Brandenburg C.I o numerze 63.55 z pilotem sierż. sztab. K.Heranem.

W lutym 1918 roku por. Stefan Stec został przeszkolony na pilota (odznaka pilota 1206/1918).

Po przeszkoleniu został skierowany do Flik 3 J (Flik 3 zreorganizowana na jednostkę myśliwską), która latała na froncie włoskim na samolotach Albatros D.III (Oef).

Kompania bazowała w krótko Gardolo, a następnie na alpejskim lotnisku Romagnano. Tam por. Stec przebywał do końca wojny, z przerwą 17 czerwca - 4 lipca 1918 roku, kiedy to dowodził Flik 9 J.

16 lipca 1918 roku por. Stec zestrzelił Hanriota HD-1 z włoskiej 72 a Squadriglia w rejonie jeziora Garda nad doliną Val dei Concei.

Trzecie zwycięstwo uzyskał 10 sierpnia 1918 roku nad Monte Pasubio pilotując Albatrosa D.III (Oef) o numerze 253.08.

Porucznik rezerwy Stefan Stec był odznaczony w Austro-Węgrach Orderem Żelaznej Korony III klasy z dekoracją wojenną, Wojskowym Krzyżem Zasługi II klasy, 2 razy Srebrnym Oficerskim Medalem za Odwagę, a także pruskim Krzyżem Żelaznym II klasy.

Z jego godła osobistego wywodzi się znak rozpoznawczy polskiego lotnictwa wojskowego - szachownica, który został zatwierdzony 1 grudnia 1918 roku jako znak lotnictwa polskiego.

8 listopada 1918 roku wykonał pierwszy lot transportowy z prof. Stanisławem Strońskim z Lwowa (lotnisko Lewandówka) do Łańcuta.

Po wojnie latał we Lwowskiej Grupie Lotniczej (znanej także jako III Grupa Lotnicza). Do połowy października 1919 roku dowodził 7 eskadrą lotniczą. Następnie wyjechał na studia wojskowe do Francji w Ecole Superiore d'Aeronautique w Paryżu.

Po ukończeniu studiów został wyznaczony na stanowisko kierownika wydziału fabrykacyjnego. Zaangażował się wówczas w uruchomienie rodzimej produkcji lotniczej oraz w rozwój polskiej myśli konstrukcyjnej.

Zginął 11 maja 1921 roku podczas lotu służbowego na samolocie SPAD S.XIII C1 nr 24.39.

Źródła:

• Andrzej MORGAŁA "Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924", Bellona Lampart, Warszawa 1997
• Jerzy R. KONIECZNY "Kronika lotnictwa polskiego 1241-1945", WKiŁ , Warszawa 1984
• Krzysztof A. TARKOWSKI "Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką 1919-1920", WKiŁ, Warszawa 1991
• Tadeusz KRÓLIKIEWICZ "Polski samolot i barwa", WMON, Warszawa 1990
• Tomasz GOWOREK "Pierwsze samoloty myśliwskie lotnictwa polskiego", SIGMA NOT, Warszawa 1991