Pawluć Stanisław

Urodził się 21 czerwca 1897 roku w Lisknie na Łotwie. W 1915 roku podjął studia na wydziale mechanicznym politechniki. W czerwcu 1915 roku wstąpił ochotniczo do lotnictwa armii rosyjskiej.

Jesienią tego samego roku ukończył kursy teroretyczne (oficerskie) organizowane przy tej samej politechnice. W sierpniu 1917 roku ukończył Sewastopolską Szkołę Pilotażu . Początkowo latał w XIII Korpusowym Oddziale Awiacji, w którym we wrześniu 1917 roku dostał awans na pierwszy stopień oficerski.

W lutym 1918 roku przeszedł do Polskiego Bojowego Oddziału Awiacji w Kamieńcu Podolskim. Po kapitulacji II Korpusu gen. Hallera został internowany w Brześciu. Po ucieczce z internowania (11.11.1918) przybył do Warszawy, gdzie zgłosił się do polskiego lotnictwa wojskowego. Rozbrajał również żołnierzy niemieckich na Polach Mokotowskich, (później był tam oficerem technicznym).

W latach 1919 - 1920 pełnił służbę w 1 Eskadrze Wywiadowczej. W 1921 roku przeszedł do rezerwy. Do września 1922 roku był oblatywaczem w wytwórni Plage & Laśkiewicz, referentem w dziale silnikowym JTBL i dyrektorem technicznym w firmie Taxmotor w Warszawie.

Wstąpił do wojska ponownie we wrześniu 1922 roku. W 1923 roku zdobył drugą nagrodę za udział w locie okrężnym Warszawa - Lwów - Kraków - Warszawa. Do 1927 roku służył w 1 Eskadrze 3 Pułku Lotniczego.

W tym samym okresie pełnił też funkcję oblatywacza w fabryce wytwórni "Samolot" i oficera kontroli cywilnej szkoły pilotów przy tej samej fabryce. W lipcu 1927 roku został przeniesiony do CWPL w Bydgoszczy (był tam kierownikiem warsztatów, następnie komendantem parku i ostatecznie komendantem oddziału portowego).

W lutym 1932 roku został komendantem parku 5 Pułku Lotniczego w Lidzie. Później objął funkcję dowódcy oddziału wydzielonego 5 PL w Porubanku.

Na wiosnę 1933 roku został mianowany dowódcą 53 Eskadry Towarzyszącej. Funkcje tę pełnił aż do lipca 1935 roku kiedy to przejął obowiązki dowódcy dywizjonu szkolnego. Począwszy od 1938 roku pracował w Wyższej Szkole Lotniczej w Warszawie, gdzie wykładał ogólną taktykę lotnictwa.

We wrześniu 1939 roku pełnił obowiązki d-cy lotnictwa Armii "Kraków". Został wzięty do niewoli 19 września 1939 roku pod Tomaszowem Lubelskim.

Całą II WŚ przebywał w Oflag VIIA w Murnau. W czerwcu 1947 roku powrócił do kraju i podjął pracę w PLL "Lot", gdzie pracował do 1952 roku. W grudniu 1952 roku rozpoczął pracę jako redaktor w WKiŁ. Pracował tam aż do emerytury (maj 1968 roku).

Zmarł 20 sierpnia 1984 roku w Warszawie, gdzie został też pochowany.

Źródło:

• Jerzy R. KONIECZNY, Tadeusz MALINOWSKI, "Mała encyklopedia lotników polskich", tom II, WKiŁ 1988