Ansaldo SVA.10

Włoski samolot rozpoznawczy będący powiększoną dwumiejscową wersją samolotu SVA.5.

Do Polski sprowadzono łącznie 86 egzemplarzy samolotów tego typu.

Samolot zaprezentowano 6 lutego 1920 r. na lotnisku Rakowice / k.Krakowa. Z powodu zbytniej brawury włoskiego pilota zginęło wówczas czterech polskich żołnierzy z obsługi lotniska.

24 kwietnia 1920 r. podpisnao w Turynie kontraktu na dostawę pierwszych 40 egzemplarzy SVA.10. 30 sierpnia 1920 r. podpisany został kolejny kontrakt na dostawę następnej partii 40 egzemplarzy.

Pierwsze 12 samolotów dostarczono do 20 grudnia 1920 roku. Reszta egzemplarzy została dostarczona do 29 sierpnia 1921 roku. Z racji opóźnień w realizacji kontraktu, dostarczono do Polski dodatkowe 6 maszyn w ramach rekompensaty.

Samoloty wprowadzono do użytku w 1921 r. do 1. i 2. PL (Pułku Lotniczego). W 1.PL był on na wyposażeniu 12.EW (12. Eskadry Wywiadowczej), a w 2.PL w 6. i 14. EW.

Na samolotach tego typu odnotowano w Polsce osiem wypadków. Występowały one głównie w 14.EW / 2.PL, oraz w trakcie oblotów po remontach z Parku Lotniczego / 2.PL. Powodami wypadków było głównie urwanie skrzydeł oraz deformacja skrzydeł.

Z racji podejrzeń co do wytrzymałości konstrukcji 17 kwietnia 1923 roku wprowadzono zakaz lotów na samolotach SVA.10. Zarządzono zniszczenie uszkodzonych już maszyn oraz zlecono próby statyczne trzech losowo wybranych maszyn z Parku Lotniczego / 2.PL. Z powodu negatynych wyników prób, 11 maja 1923 r. podjęto decyzję o wycofaniu z użytku pozostałych 67 samolotów SVA.10.

Z racji podjętych decyzji w Polsce, pod koniec września 1923 roku piloci z fimy Ansaldo wykonali pokazy na samolotach SVA.10 w Warszawie i Krakowie. Jednakże wspomniane pokazy nie zmieniły stanowiska w Polsce i do 1 września 1924 roku ostatecznie wycofano samoloty SVA.10 ze stanu eskadr i przesunięto je do szkolenia.

20 maja 1927 roku skasowano w CSL Dęblin ostatnie 31 egzemplarzy SVA.10.

Samolot SVA.10 był jednosilnikowym dwumiejscowym dwupłatem o konstrukcji drewnianej, z kabiną typu wannowego.

Skrzydła dwudźwigarowe, drewniane, kryte płótnem. Część spływowa profili skrzydła zrobiona z bambusa. Komora płatów z tzw. kratownicą Warrena. Kadłub drewniany, kryty sklejką, z odwróconym przekrojem trójkątnym w części ogonowej.

Usterzenie drewniane z dźwigarami stalowymi.

Podwozie dwugoleniowe z amortyzacją ze sznurów gumowych.

Uzbrojenie stanowiły jeden km Vickers wz.07 kal.7,7 mm uruchamiany przez pilota i jeden km. Lewis wz.15 kal.7,7 mm zamontowany na półobrotnicy obserwatora. Polskie egzemplarze SVA.10 nie posiadały wyrzutników bombowych.

Wyposażenie dodatkowe stanowiły:

• radiostacja zasilana z prądnicy napędzanej śmigłem umieszczonym pod kadłubem
• dwa aparaty fotograficzne z obiektywem o długiej ogniskowej, umieszczone w luku między silnikiem a zbiornikiem paliwa

Załogę samolotu SVA.10 stanowili pilot i obserwator.

Silnik	SPA 6A rzędowy, chł. cieczą
Moc [KM]	220
Rozpiętość [m]	9,10
Długość [m]	8,10
Wysokość [m]	2,65
Powierzchnia nośna [mkw]	26,0
Masa własna [kg]	730
Masa całkowita [kg]	1080
Prędkość maks. [km/h]	200
Prędkość wznosz. [m/s]	4,65
Pułap maks. [m]	5 400
Zasięg [km]	600
Czas lotu [godz, min]	3,20

Źródła:

• Andrzej MORGAŁA, "Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924", Bellona Lampart, Warszawa 1997