Ansaldo SVA.5

Włoski samolot rozpoznawczy z I WŚ.

Skrót SVA pochodził od nazwisk konstruktorów (V.Savoia i R.Verduzio) oraz nazwy wytwórni Ansaldo. Był to pierwszy typ maszyny z rodziny samolotów SVA, który produkowano jako samolot seryjny. W 1918 roku wszedł do użytku w jednostkach frontowych.

Jego charakterystycznymi cechami były:

• trójkątny przekrój w części ogonowej kadłuba
• nachylone stojaki w komorze płatów, tzw. kratownica Warrena
• wysoko sklepiony profil skrzydeł
• zmienny profil skrzydeł w części spływowej zależny od prędkości lotu. Był wykonany po części z bambusa - ten szczegół konstrukcyjny ujawniono dopiero po I WŚ.

Samoloty tego typu produkowano w zakładach Societa Gio Ansaldo Cia w Genui i Turynie. Dodatkowo była podjęta produkcja licencyjna w kilku innych włoskich fabrykach.

Do Polski sprowadzono trzy samoloty przez Włoską Wojskową Misję Lotniczą rezydującą w Warszawie.

Pierwszy egzemplarz o nr. 12090 skierowano do Krakowa, gdzie w lutym 1920 roku odbyła się jego demonstracja w locie. Następne dwie maszyny o numerach 12211 i 12251 skierowano do 7. EM (7. Eskadry Myśliwskiej) stacjonującej we Lwowie.

Samolot nr 12251 był przed przekazaniem do użytku w polskim lotnictwie używany jako samolot dyspozycyjny włoskiej misji wojskowej. Z 7. EM przekazano go na stan Instytutu Wojsk Lotniczych, a w dalszej kolejności do 2. PL (2. Pułku Lotniczego).

Tam też 8 lipca 1922 roku maszyna była uszkodzona podczas przymusowego lądowania, będąc pilotowaną przez płk pil. Adama Zaleskiego. Uszkodzeniu uległo podwozie maszyny.

Ze wszystkich trzech przekazanych samolotów żaden z nich nie wziął udziału w działaniach bojowych. Wszystkie trzy maszyny traktowano jako sprzęt do prób. Ostatecznie w Polsce wycofano je z użytku w 1923 roku.

Samolot SVA.5 był jednosilnikowym jednomiejscowym dwupłatem o konstrukcji drewnianej.

Skrzydła dwudźwigarowe, drewniane, kryte płótnem. Część spływowa profili skrzydła zrobiona z bambusa. Komora płatów z tzw. kratownicą Warrena. Kadłub drewniany, kryty sklejką, z odwróconym przekrojem trójkątnym w części ogonowej.

Usterzenie drewniane z dźwigarami stalowymi.

Podwozie dwugoleniowe z amortyzacją ze sznurów gumowych.

Uzbrojenie stanowiły jeden lub dwa km'y Vickers uruchamiane przez pilota. Dodatkowo samolot SVA.5 mógł przenosić bomby 6 x 10 kg lub 6 x 12,5 kg. Z egzemplarzy przekazanych do Polski, takie wyrzutniki posiadał tylko egzemplarz nr 12090.

Wyposażenie dodatkowe stanowiły dwa aparaty fotograficzne z obiektywem o długiej ogniskowej, umieszczone w luku między silnikiem a zbiornikiem paliwa.

Załogę samolotu SVA.5 stanowił pilot.

Silnik	SPA 6A rzędowy, chł. cieczą
Moc [KM]	220
Rozpiętość [m]	9,10
Długość [m]	8,10
Wysokość [m]	2,65
Powierzchnia nośna [mkw]	24,5
Masa własna [kg]	700
Masa całkowita [kg]	1050
Prędkość maks. [km/h]	205
Prędkość wznosz. [m/s]	5,55
Pułap maks. [m]	5 400
Zasięg [km]	540
Czas lotu [godz, min]	3,0

Źródła:

• Andrzej MORGAŁA, "Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924", Bellona Lampart, Warszawa 1997